De straten van Thamel

De toeristische wijk van Kathmandu heet Thamel. Waar je ook kijkt vind je winkeltjes met Nepal t-shirts, Boeddha's, "echte" Pashmina sjaals, thee en trekkingbenodigdheden.
Thamel is een walhalla voor de bergsportbeoefenaar met jassen, broeken, schoenen, stokken, slaapzakken en noem het maar op in alle soorten, kleuren, maten en merken. Uiteraard is alles nep of 'van de vrachtwagen gevallen'.
De kunst is dan ook om bij elke aankoop flink af te dingen. Na even oefenen ben ik er al een stuk handiger en bikkelhard in geworden. Het gaat als volgt:

Winkelier: "Namaste madam." (oh ja, ze spreken me hier aan als madam. Een titel die me wel aanstaat.)
Ik: "Namaste sir."
Hij: "Anything you like?"
Ik: "Yes. How much is this Buddha?"
Hij: "Normally 650 Rupees but for you 600 Rupees madam." (+/- 4 euro)
Ik: "Hoooh no no no. Too much. Thank you."
Hij: "Oke you name price madam."
Ik: "200 Rupees."
Hij: "200 Rupees no possible madam. Is made from cupper. For you 400, last price"
Ik: "200 Rupees yes possible, MY last price!"
Hij: "No possible."
Ik: "Oke thank you, bye bye, namaste." En ik loop de winkel uit.
Zodra ik een stap buiten zet hoor ik dan toch de verlossende woorden achter me: "Oke madam, 200 Rupees."
Dank u wel meneer.

Dit principe werkt bijna altijd. Mocht het niet werken, de buurman heeft precies dezelfde spulletjes dus probeer ik het daar.

Naast alle inkopen die ik doe in Thamel moet ik veel mensen en voertuigen van me af slaan. Het schooiende jongetje die graag een koekje wil voor zijn zusje, taxi's en hun chauffeurs ("Excuse me madam, taxi?"), de man die houten violen en tijgerbalsem verkoopt, de ellendige motorrijders die de stad domineren, het mannetje die de riksha bestuurt, en de drugsverkopers.
Deze laatste categorie is mijn favoriet. Je loopt nietsvermoedend over straat wanneer er ineens iemand in je oor fluistert: "Pssst.. buy weed?" Een glimlach kan ik niet onderdrukken wanneer ik hem vriendelijk bedank. Vaak is het ook onduidelijk waar het gefluister vandaan komt en roep ik gewoon "nee" over straat. Mensen staren toch wel naar mijn blonde haren en blauwe ogen.
Naast wiet verkopen de mannetjes ook hasjies, opium, "a smoke", cocaine, heroine en morfine. Ja morfine. Misschien toch eens proberen.

Zodra de zon onder gaat (rond een uur of vijf) veranderen de straten van Thamel. Taxi's rijden harder, de winkels sluiten hun deuren en uit alle hoeken en gaten komen zwerfhonden te voorschijn waardoor het een beetje op een spookstad lijkt. En de honden nemen letterlijk de stad over. Ze blaffen de hele nacht, graven in het vuilnis en achtervolgen je in de enge donkere steegjes. Als hondenliefhebber heb ik er vaak aangedacht hoe hard ik de honden zou moeten schoppen, mocht ik aangevallen worden. Beesten zijn het.

Maar Thamel bevalt me wel. Er zijn mooiere, leukere en vooral schonere bezienswaardigheden in Nepal, maar het heeft wel iets. De drukte en alles er om heen; je moet er even aan wennen maar dan ga je er stiekem toch van houden.