Met de bus door Nepal

Met de bus reizen door Nepal is een ware belevenis. Het goede is dat het erg goedkoop is, maar de ritten duren erg lang. Voor een afstand van 200 km mag gerust een reistijd van 8 uur worden gerekend. Daar tegenover staat dat een kaartje ongeveer 4 euro kost wat weer een positief punt is.

In Nepal heb je drie verschillende bussen.
De Tourist-bus, een naar Nepalese maatstaven luxe touringcar die je (en vooral toeristen) direct van de ene plaats naar de andere brengt. Dit is de meest efficiente bus om te nemen.

Daarnaast heb je de minibusjes. Kleine busjes die volgepropt worden met mensen om ze vervolgens naar de plaats van bestemming te brengen. Erg goedkoop, maar ook erg oncomfortabel.

En dan heb je ook nog de local bus, bij verre mijn favoriet! Deze bussen noem ik ook wel de Bob Marley bussen doordat afbeeldingen van de Reggaeheld in volle getale aanwezig zijn. Het zijn oude, soort van schoolbussen beschilderd in alle kleuren en met allerlei teksten. Het is een waar avontuur om deze bus te nemen.

De localbus heeft een soort propper die zorgt dat mensen aan boord van de bus komen en betalen. Deze vaak minderjarige jongen is het hulpje van de chauffeur. Met zijn geklop op de zijkant van de bus en zijn welbekende fluitje, seint hij naar de chauffeur dat er mensen in of uit willen stappen.
De propper hangt als het ware uit de bus om te zien of er mogelijke passagiers zijn. Tijdens het hangen roept hij over de straten de bestemming van de bus en fluit hij in het rond. Heel normaal allemaal.

Inmiddels heb ik al heel wat keren de bus gebruikt en iedere keer gaat er wel iets mis of gebeurt er iets. En iedere keer iets anders. Ik begin me af te vragen of dit aan mij ligt of dat het in het algemeen is. 
Of het nu geiten en kippen zijn die aan boord van de bus komen; de enorm slechte wegen vol kuilen en gaten die zorgen dat je van je stoel gelanceerd wordt; een uur wachten op de propper omdat hij met zijn familie wil kletsen; een kapotte stuurarm die gemaakt moet worden; of een lokale jongen die maar wat graag je aandacht wil - "Sister, sister, you have Facebook?" (In Nepal is het doodgewoon om een meisje/vrouw je zus te noemen) - ALLES gebeurt in de bus.

Maar het lijkt wel of de meest extreme dingen in de nachtbus gebeuren.
Mijn busrit van Kathmandu naar Bardia National Park, een rit van ongeveer 20 uur, was er zo een. Ik was met mijn reismaat Noortje en we wisten dat het een hel zou worden. Het eerste gedeelte van de rit ging wonderbaarlijk goed en we kwamen aan bij een restaurant voor het avondeten. Hier aten we het typisch Nepalese Dal Bhat (rijst met linzensoep), waarna we vervolgens weer terug de bus in kropen en probeerden om in slaap te komen.
Om half 3 's nachts schrok ik wakker. Nu weet ik niet of het aan de Dal Bhat lag, of ik misschien wat kraanwater binnen had gekregen of dat het nog een restje Rakssi (rijstwijn) was wat in mijn lichaam zat, maar mijn darmen begonnen te protesteren. En ja wat doe je dan? Tja, dan maak je je reismaat ruw wakker en kijk je haar aan met het zweet op je voorhoofd en wijd opgezette ogen en zeg je: "Noortje, ik moet NU naar de wc! Zorg alsjeblieft dat de bus aan de kant wordt gezet. Zeg maar dat ik ziek ben."
Zo gezegd, zo gedaan.. De bus werd met een ruk aan het stuur in de berm van de snelweg geparkeerd, het licht ging aan, mensen werden wakker, en ik liep de Walk of Shame met een toiletrol onder de arm de bus uit op zoek naar het eerste het beste bosje wat ik kon vinden om Moeder Natuur haar gang te laten gaan. Na eerder een bus Pringles-chips als toilet overwogen te hebben was ik blij dat ik hier langs de weg mijn gang kon gaan. Ik gaf er niks meer om. Het was waarschijnlijk het schoonste openbare toilet in heel Nepal.

Een andere helse rit bracht me van Kathmandu naar Janakpur met Hilary uit Canada als reisgezelschap. We hadden de laatste kaartjes en dat betekende dat we het ware genoegen hadden om bij de chauffeur in de cabine te zitten. Hier is plaats voor een man of 8 maar werd efficient volgepropt met 14 mensen. Erg gezellig dus.
Na een stoelendans van 15 minuten werden Hilary en ik op de beste plaatsen gezet: recht achter de chauffeur. Dit betekent weinig beenruimte, weinig zitruimte en een brede rug voor je neus.
De rit kon beginnen en de muziek ging aan. Alle Hindische klassiekers passeerden de revue en de felle en hoge klanken schelden door de cabine met het volume op volle gas. 
Na het avondeten (rond 22.30u) wat verrassend genoeg Dal Bhat was kropen we weer achter de chauffeur in de hoop een oog dicht te doen. Nee, helaas. De muziek ging weer aan en nog net een paar volumes harden dan daar voor. De chauffeur reed als een bezetene en de muziek hielp hem daarbij en ook om wakker te blijven. 
Rond 3.00u veranderde de playlist en kwamen we aan bij de Engelstalige sectie. Ik besloot voor mezelf dat ik toch niet ging slapen en dat het beter was om een nachtelijke karaoke-sessie te beginnen. Op de klassiekers van de Backstreet Boys, Vengaboys, Jennifer Lopez en Aqua's Barbiegirl reden we de door de donkere Nepalese nacht. En 'We danced the night away'.